In Memoriam Jan Heemskerk
Zomer 1997; een uitnodiging van De Krim, of we verslag kunnen doen van de opening van de golfbaan. We kregen een paar witte bungalows toegewezen en speelden met vrienden een paar rondjes. Het was voor Jan en mij niet alleen de baan, maar ook de locatie, de omgeving, de natuur, de sfeer in en om het park. En niet alleen voor ons beiden, ook voor Gemmy en Tineke. Kortom, enkele maanden later zaten we tesaam aan de tafel van de notaris om allebei de aankoop van een huisje op De Krim te bevestigen.
Het betekende een nieuwe fase in jouw leven: een Overkanter, die zó graag Texelaar wilde worden. Werd de initiator/regisseur van een golfprogramma, waar menig golfclub jaloers op zou zijn. Want zo was je, zo kende ik je: bedenker, producent en uitvoerder van tal van activiteiten op en rondom de golfbaan en binnen de golfclub . En daarmee leverde je een bijdrage aan een sfeer, waardoor mensen, juist ook Overkanters, lid werden van de Texelse. Om maar enkele initiatieven te noemen: de Edward van der Hoek Trofee, later de RyderCup, de dorpenwedstrijd, de bijdrages in het clubblad als “Bar en Boos”, het idee van een column “Van De Overkanter”, de optredens na wedstrijden als Ryder Cup en de Schuil Trofee, een club van 6, de spraakmakende opening van de knienhole (8), golfreisjes over de grens. Bij de uitbreiding naar 18 holes, maakte de golfbaan graag gebruik van jouw expertise, opgedaan tijdens de vele golfreizen voor Golfers Magazine en andere media.
Het is een kleine opsomming van dingen die gedaan zijn. Belangrijk is je golferfenis, dingen die blijven. Dan moet ik denken aan: het Lied van Eierland (“Stappen in het zand”) en het clublied ( “En we hebben een golfbaan…”). Wat je achterlaat aan limericks; ja, daarin zat een niet te evenaren talent, de limerick: de baan prijst zich gelukkig met je idee elke hole – naar engels/schots/iers voorbeeld – van een naam van faam te voorzien, zoals de Doodemanskuul of de IJzeren Kaap, en de speler een hart onder de riem te steken met een verkwikkende, soms waarschuwende limerick. Zelfs de familiehuizen op De Krim verwelkomen de gasten met jouw limerick in de entree.
Over zijn eigen spel op de baan was hij zelden tevreden, om het mild uit te drukken. Vaak niet in staat zijn – van Peter Ackerley geleerde – voorbeeldige oefenswing te kopiëren, met een airshot of afzwaaier tot gevolg. Een machteloze woede uitte zich in verwensingen naar zichzelf of dat onverwacht “kuultje”, waar hij een bloedhekel aan had. Met putten dwaalde zijn blik helaas vaak af naar zijn schoenen, waarop met koeienletters stond “Niet te kort!”, maar evengoed tevergeefs. Voor flight-genoten was het wel eens geen onverdeeld genot of genoegen.
Zijn grote wens was om als een echte Texelaar te worden gezien. Dus bleef zijn ideeënrijkdom en inzet niet beperkt tot de De Texelse, maar zette hij zich breed in voor het wel en wee van De Cocksdorp, van Eierland en eigenlijk van heel Texel. Ik denk aan de boeken over het jubileum van Eierland met Rene Pop, dat van De Krim en nog meer publicaties, acteerde met Oude Sunderklaas in De Rog, was een dag gasthoofdredacteur van de Texelse Courant, trok met Rein Zandee op een TX de netten met slippies binnenboord, biljartte bij het Eierlandse Huis, om maar enkele voorbeelden te noemen. Hij zocht op die manier erkenning en respect om als echte Texelaar bestempeld te worden. En zo regisseerde hij zelf zijn eigen afscheid. In de video van onze 10 jarige viering van de RyderCup schetste hij als bedenker, schrijver en acteur hoe zijn begrafenis eruit zou moeten zien. En ten overvloede; begin volgend jaar verschijnt zijn slotact, het boekje “Golf in de hemel” met opwekkende, verkwikkende verhaaltjes en limericks om hem glimlachend nooit meer te vergeten. Nou, zo is het wel eens klaar, Jan. Bedankt voor alles en zoals je zelf in de video zei:” Als het nirwana bereikt is, eindelijk Texelaar”.
Het is hem van harte gegund.
Meinard Carper
Onderstaande link bevat een Youtube filmpje met een conference van Jan Heemskerk over de dood.
