Een echte Zuidwester…..

De wind dwars op de baan, mooier kan je het niet hebben. Alle categorieën goed bezet en de eerste echte maandbeker, gesponsord door Aannemingsbedrijf Tatenhove, van het seizoen.

Nieuwe gezichten genoeg, ook in de top van het klassement.

Categorie 3

Het is voor Henk Griffioen (39 stableford-punten) niet de eerste keer dat hij de beker mag heffen, maar het scheelde niet veel vandaag. Pascale Bemelen (38) zit hem op de hielen, slechts 1 puntje te kort. Good old Maricus van de Wetering sluit de rij met een zorgvuldige 36 puntjes. De rest van het veld heeft De Texelse maar ternauwernood overleeft aan de betrokken gezichten te zien die het clubhuis binnensijpelen.

Categorie 2

Hier weer de vaste namen. Anita Hiemstra en Arnold Boomstra weten een score boven de 30 punten binnen te brengen maar het is Agnes van Rijkom die na al een geweldige ronde in het begin van de week het kunstje weet te herhalen. Maar liefst 39 stableford-punten. Agnes bewijst dat een goede score en vlot spelen een gelukkig huwelijk vormen.

Categorie 1

Met geen enkele score onder de 80 slagen blijkt het ook zwoegen in de eerste categorie. Te veel risico nemen door eerzucht en zelfoverschatting. Ook deze spelers zullen moeten accepteren dat een ijzer vaak een betere keuze is dan het ‘Hail Mary’ schot met die houten 3 vanaf de fairway in windkracht 5. Antoine Kersten (83/77) op plek 3, Reinier Schwietert (87/76) als runner up, maar alleen Kevin van Zuilekom (81/71) kan zichzelf op de borst kloppen. Hij verzucht dat de gouden putter hem vandaag gered heeft, maar is daarmee te bescheiden. Als je drie keer een put van een meter of 5 maakt dan is het geen toeval meer.

Het feestje dat zo lang mogelijk opgerekt moet worden

We kunnen ons allemaal inleven in het plezier. Een fris briesje vanaf de Noordzee, de pulletjes met hun eerste onzekere stapjes in het struikgewas, een zee van wilde bloemen, de energie van een wedstrijdje. En dat plezier laat je je door niemand afnemen. De flight voor je is al lang en breed uit zicht verdwenen, maar wie doet je wat?

Golf is een spel met een bijzondere eigenschap, namelijk dat je voor jezelf als scheidsrechter moet optreden. En dat vereist een enorme zelfdiscipline. Het is ook moeilijk. Zelf besluiten dat je met je flight een hole gaat overslaan omdat je te ver achterloopt, dat je eigenlijk al tijdens de wedstrijd erkent dat winnen er voor jou vandaag niet meer inzit. Maar er is geen andere oplossing. Niet adresseren van Slow Play is spelbederf. Alsof de tegenstander tijdens de voetbalwedstrijd besluit om nog even een half uurtje door te spelen. Of de sprinter die besluit om na de finish nog maar 100 meter door te rennen.

De score aan het eind van de ronde wordt bepaald door het aantal slagen over 18 holes dat je weet te realiseren zonder het contact met de flight voor je te verliezen. Zo zijn de regels, en niet anders. En als ik met mijn spel voortdurend de bal onvindbaar de rotzooi in sla, moet ik dus mijn spel aanpassen. En niet de problemen van mijn keuze bij de deelnemers achter me in de golfschoenen schuiven.

De tijd is gekomen om de regels weer echt te gaan hanteren. Een proces dat strubbelingen gaat geven, maar nodig is om het spel te kunnen blijven spelen en uiteindelijk iedereen gaat belonen. Bijvoorbeeld 2 punten aftrek als je met je flight nog niet op de tee van 9 en 18 staat als de flight voor je al gefinished is op die hole. In het begin even wennen, maar al snel wordt dit het nieuwe normaal.

De bijna immer goed presterende Kevin van Zuilekom voor de Tatenhove bedrijfsvlag

De winnaars; V.l.n.r.: Kevin van Zuilekom (cat. 1), Henk Griffioen (cat. 3) en Agnes van Rijkom (cat. 2)