Cross Country en Nieuwjaarsreceptie groot succes

Weinig deelnemers aan de Nieuwjaars Crosscountry zullen vrijdag met verlangen hebben uitgekeken naar de zaterdagse wedstrijd waarvoor zij zich hebben ingeschreven. Hagel- en regenbuien en een stevige wind teisteren de golfbaan. Niet echt lekker, maar er zit een goed-weer-elfje op de schouders van de organisatie want een etmaal later is het weliswaar januari-koud, maar in ieder geval droog, okay, op een paar niemandallige spetters na.

Tweeënzeventig dames en heren, 36 teams, verschijnen ’s middags aan de all-tee start voor een 18 holes Texas-Scramble-avontuur, bedacht door onze ‘master of Crosscountry’, wedstrijdleider Hans van Maldegem. Martin Siebeles is niet alleen cartograaf, maar ook team samensteller en maatje Leo Saal helpt met het opstellen op de dag des oordeels. Heren, hartelijk dank!

In verband met het natte weer en de zompige baan is het dit jaar voor de organisatoren niet mogelijk om middels vlotten en/of aanhangwagens opmerkelijke afslagplaatsen te creëren, maar een kniesoor die daar om maalt want het uitgezette parcours was weer uitdagend genoeg.

Oorspronkelijk heeft Hans ook nog een paar extra holes in gedachten met speciaal voor die holes drie aparte prijzen (zakken piepers en penen), maar na intern overleg wordt uiteindelijk besloten het gewoon (nou ja, gewoon) op 18 holes te houden en vallen de hutspot-ingrediënten toe aan de laatste flights in de ranglijst. Dat Hans eerst de goegemeente voorhoudt dat dit de winnaars zijn, is een opzettelijke omissie; hij wil wel eens kijken wie dit eigenlijk opvalt. En dat valt op, een enkeling is bij de pinken.

Iedereen is uitermate tevreden over het parcours, de gezellige en goede flight-indeling. Er valt geen onvertogen woord, al is het spelverloop soms ietwat traag.

Consternatie is er alleen op hole 1, een korte par 3 van pak ‘m beet 60 meter (vanaf het voetbalveldje over de toegangsweg naar de green van hole 9 van de kleine baan). Het blijkt, ondanks de waarschuwing vooraf, ook daadwerkelijk de gevaarlijkste hole van de dag. Niemand let op. Een fietser, gelijk overstekend wild, verschijnt plots in de baan van de afslag van Jacobien de Bruïne. De bal raakt slechts het achterwiel. Hans, toezichthoudend in een buggy en toevallig aanwezig, ontfermt zich over de geschrokken fietsster die gelukkig ongeschonden haar weg kan vervolgen. Pffff.

Chris Schröder toont Martin Siebbeles de richting

De uitslag volgt tijdens de receptie. Vooraleerst opent Preses Henk Weyschede, herstellende van een heupoperatie, zoals gebruikelijk het nieuwe golfjaar. Tijdens zijn toespraak wordt Marijke de Beer terecht in het zonnetje gezet. Zij is een jaartje of twintig een flinke steun- en toeverlaat geweest van de golfclub, maar het is welletjes geweest, het is tijd voor opvolgers en zij neemt afscheid. Omdat Marijke ook jaren de golfprijzen verzorgde, krijgt zij als dank voor alle inspanningen …..een mooie beker.

Marijke de Beer is blij met haar beker. Rechts Henk Weyschede

Een clubavond is eigenlijk geen clubavond zonder het door wijlen Jan Heemskerk gemaakte clublied. Echtgenoot Hans de Beer, net als Marijke decennialang een trouwe clubman, brengt ook deze keer de lofzang ten gehore. Iedereen zingt het refrein mee en er is meteen een heerlijke sfeer in het Hanenhuus. De band ‘New Skills’, begeleidt de clubbariton en luistert de avond daarna op met mooie covers. Dank aan de band en aan drummer en clublid Casper Schouten in het bijzonder.

Bariton Hans de Beer met de ‘New Skills’

Ook een funwedstrijd kent een uitslag. Je moet dik in de 50 stableford-punten scoren om kans te maken op een van de drie geldprijzen (respectievelijk € 10, € 25 en € 40). Drie teams scoren 55 punten, maar na verrekening blijken Agnes van Rijkom en Arnold Boomstra recht te hebben op de derde plaats. Tim de Haan en Frans van Rooij worden twee met een puntje meer en sterren van de dag zijn Leo Saal en Reinoud van der Korst met 58 punten.

En als alle plichtplegingen zijn gedaan, gaat het feest, want dat is het toch eigenlijk, gewoon nog even verder.